“Osmanlı coğrafyasında şairler tezkiresi olarak ilk örnek Sehî Bey tarafından 1538 yılında kaleme alındı. Çünkü artık Anadolu’da ciddi örnekler vermeye başlayan Batı Türkçesi, çok sayıda Türkçe eser veren şair/yazara sahipti. Bu yüzden Sehî ve onu izleyen ilk dönem biyografi yazarları, kendilerine İslamî gelenekteki örnekleri model alarak ürünler vermişlerse de 16. yüzyıla kadar gelişen edebî birikim ve onların yaratıcılarını bir araya getirme ihtiyacı zamansız bir özenti değil, bir ihtiyacın cevabıdır. Sehî Bey’den sonra özellikle Latîfî ve Âşık Çelebi şair biyografilerinin çok başarılı örneklerini verdiler. Gelenek ihtiyaç duyulan bir alan üzerinde inşa edildiği için de 20. yüzyıl başlarına kadar kesintisiz devam etti. Sehî Bey böyle bir türün doğmasına öncü lük ettiği için Türk edebiyatı tarihinin dikkate değer isimlerinden biri oldu. Başlangıçta farklı isimlerle anılan biyografik eserler, Türkçede daha çok “tezkire” adıyla anıldı. Şair tezkiresi yazma geleneği âşık edebiyatını da etkilemiş ve “şairnâme” adı verilen ve şairlerin isimlerini ve belirgin özelliklerini anlatan eserlerin ortaya çıkmasına vesile olmuştur.”